Boneyard Road...
Blijf op de hoogte en volg Lisette
12 Augustus 2017 | Verenigde Staten, Yosemite Lakes Park
Boneyard Road..
Dit lijkt eerder de titel van een slechte horrorfilm dan het kopje van een reisverslag. Nou we dachten dat we aan het eind van de dag écht in een horrorfilm verzeild waren geraakt. En de straat waar we ons bevonden heette ook echt Boneyard Road. Hierover later meer….
Eerst wat we bij daglicht hebben gedaan.
Gisteren kwamen we aan in het machtig mooie Yosemite Park. Na Shennendale, Smokey Mountains, Moab, Monument Valley, Grand Canyon, Lake Powell, Glen Canyon, Bryce Canyon en Zion Park is dit het laatste natuurpark en ik denk de mooiste..
Gistermiddag hebben we ons een beetje georiënteerd zodat we vanmorgen regelrecht naar de start konden van dat wat we hier in Yosemite Park wilden gaan doen.
Dolgraag willen we onze wandelschoenen nog een keertje aan. We hebben ze tenslotte niet voor niks gekocht en zullen ze voorlopig weer in hun doosje opbergen.
Hiken dus. Maar ja, ben je het daar eenmaal over eens, moet je kiezen wélke… We vonden allemaal dat we naar die machtige watervallen moesten. Er gaat zo’n kracht uit van zo’n ding; je wilt daar gewoon dichtbij zijn. En dan heb ik het nog niet eens over de wonderlijke kleuren van de regenboog bij zo’n waterval als de zon in de druppeltjes schijnt. Prachtig.
Maar dat betekent dus wel een behoorlijke klim. Het is vandaag 34 graden, en de weg naar boven wordt omgeven door bomen, dus schaduw. Prima te doen. We hebben enorm genoten van de Trail naar de Nevada Fall.
De waarschuwing om minstens twee liter water per persoon te drinken vonden we in eerste instantie wat overdreven. Typisch Amerikaans, bang voor een schadeclaim. Achteraf hebben we deze hoeveelheid echt nodig gehad. Gelukkig waren we goed voorbereid.
De hele wandeling, berg op berg af heeft zo’n vijf uur geduurd en je snapt dat we zo’n beetje uitgehongerd waren. Snel naar de camper met de shuttle-bus en dan een restaurantje opzoeken. Het duurde even voor we enig bereik hadden om via Google Maps een eettent te vinden die ook nog een beetje goed cijfer krijgt. Maar uiteindelijk kozen we voor Bambino Pizzeria. Ze kregen een 4.4 en als je bedenkt dat een 5 het hoogst haalbare is dan scoren ze toch redelijk hoog.
Nu heb je na vijf uur lopen niet zo heel veel noten meer op je zang en ben je blij wat naar binnen te krijgen en daarbij even rustig te kunnen zitten. En dat lukte. Het was zelfs lekker, heerlijk eigenlijk. Maar veeeel te veel.. Onze ogen waren weer eens groter dan de maag.
Uiteraard zit iedereen op het ‘horror’-gedeelte van de dag te wachten waar ik het in het begin over had. Dat gedeelte begint nu… Denk er een griezelig muziekje bij en vooral het pikkedonker en de wetenschap dat er beren in dit gebied leven.
Na de pizza was iedereen voldaan maar doodop en wilden we zo snel mogelijk naar de camping met ons huisje.
Navigatie aan en die wees ons een kortere binnendoor route. Perfect. Hoe eerder we kunnen gaan slapen hoe beter.
Hadden we daar de gewone route maar genomen.
We werden namelijk een weggetje op gestuurd waar een achtbaan in de Efteling niks bij is. Dan keer je toch om? Nou, dat gaat dus niet met een camper van 30 feet die precies op het smalle zandweggetje past. Was het nou alleen een zandweggetje, dan was er nog geen man overboord. Deze weg ging nu eens steil omhoog met hobbels en gaten, dan weer steil naar beneden in een scherpe bocht. Bos aan weerszijden. Af en toe dan, want soms was het open en ik durfde niet te kijken wat er dan wel was. Afgrond. Ik zag de koppen in de krant al voor me…
De entourage van deze scene leende zich perfect voor een plotselinge verschijning van een op het eerste gezicht normale man, maar in het echt seriemoordenaar.. Ik weet het; lees teveel thrillers.. Maar het enkele vervallen huisje wat we tegenkwamen was een aftandse stacaravan. Zie je het voor je?
Maar goed, de meeste angst zat hem wel in de weg. Hoe komen we hier ooit veilig doorheen? Kalmte kan je redden. Blijkt ook nu maar weer. Luther bleef van buiten kalm en ondanks dat het af en toe echt heel gevaarlijk was (ook al zou het licht zijn geweest), hij voelde dat de motor het aankon. We hebben geen keus. We moeten door. De één na de ander probeerde iets positiefs op te noemen, maar dat was meer om jezelf moed in te praten.
En toen, eindelijk, zagen we in de verte lichtjes. Teken van de bewoonde wereld. Goddank. Nog even volhouden deze horrorrit.
We hebben het uiteindelijk gered. Boneyard Road is overwonnen met een grote logge camper.
Eindelijk konden alle spieren zich weer ontspannen en hebben we onder het genot van een drankje de goede afloop gevierd.
Weer een avontuur. Wat zal San Francisco ons brengen?
Dit lijkt eerder de titel van een slechte horrorfilm dan het kopje van een reisverslag. Nou we dachten dat we aan het eind van de dag écht in een horrorfilm verzeild waren geraakt. En de straat waar we ons bevonden heette ook echt Boneyard Road. Hierover later meer….
Eerst wat we bij daglicht hebben gedaan.
Gisteren kwamen we aan in het machtig mooie Yosemite Park. Na Shennendale, Smokey Mountains, Moab, Monument Valley, Grand Canyon, Lake Powell, Glen Canyon, Bryce Canyon en Zion Park is dit het laatste natuurpark en ik denk de mooiste..
Gistermiddag hebben we ons een beetje georiënteerd zodat we vanmorgen regelrecht naar de start konden van dat wat we hier in Yosemite Park wilden gaan doen.
Dolgraag willen we onze wandelschoenen nog een keertje aan. We hebben ze tenslotte niet voor niks gekocht en zullen ze voorlopig weer in hun doosje opbergen.
Hiken dus. Maar ja, ben je het daar eenmaal over eens, moet je kiezen wélke… We vonden allemaal dat we naar die machtige watervallen moesten. Er gaat zo’n kracht uit van zo’n ding; je wilt daar gewoon dichtbij zijn. En dan heb ik het nog niet eens over de wonderlijke kleuren van de regenboog bij zo’n waterval als de zon in de druppeltjes schijnt. Prachtig.
Maar dat betekent dus wel een behoorlijke klim. Het is vandaag 34 graden, en de weg naar boven wordt omgeven door bomen, dus schaduw. Prima te doen. We hebben enorm genoten van de Trail naar de Nevada Fall.
De waarschuwing om minstens twee liter water per persoon te drinken vonden we in eerste instantie wat overdreven. Typisch Amerikaans, bang voor een schadeclaim. Achteraf hebben we deze hoeveelheid echt nodig gehad. Gelukkig waren we goed voorbereid.
De hele wandeling, berg op berg af heeft zo’n vijf uur geduurd en je snapt dat we zo’n beetje uitgehongerd waren. Snel naar de camper met de shuttle-bus en dan een restaurantje opzoeken. Het duurde even voor we enig bereik hadden om via Google Maps een eettent te vinden die ook nog een beetje goed cijfer krijgt. Maar uiteindelijk kozen we voor Bambino Pizzeria. Ze kregen een 4.4 en als je bedenkt dat een 5 het hoogst haalbare is dan scoren ze toch redelijk hoog.
Nu heb je na vijf uur lopen niet zo heel veel noten meer op je zang en ben je blij wat naar binnen te krijgen en daarbij even rustig te kunnen zitten. En dat lukte. Het was zelfs lekker, heerlijk eigenlijk. Maar veeeel te veel.. Onze ogen waren weer eens groter dan de maag.
Uiteraard zit iedereen op het ‘horror’-gedeelte van de dag te wachten waar ik het in het begin over had. Dat gedeelte begint nu… Denk er een griezelig muziekje bij en vooral het pikkedonker en de wetenschap dat er beren in dit gebied leven.
Na de pizza was iedereen voldaan maar doodop en wilden we zo snel mogelijk naar de camping met ons huisje.
Navigatie aan en die wees ons een kortere binnendoor route. Perfect. Hoe eerder we kunnen gaan slapen hoe beter.
Hadden we daar de gewone route maar genomen.
We werden namelijk een weggetje op gestuurd waar een achtbaan in de Efteling niks bij is. Dan keer je toch om? Nou, dat gaat dus niet met een camper van 30 feet die precies op het smalle zandweggetje past. Was het nou alleen een zandweggetje, dan was er nog geen man overboord. Deze weg ging nu eens steil omhoog met hobbels en gaten, dan weer steil naar beneden in een scherpe bocht. Bos aan weerszijden. Af en toe dan, want soms was het open en ik durfde niet te kijken wat er dan wel was. Afgrond. Ik zag de koppen in de krant al voor me…
De entourage van deze scene leende zich perfect voor een plotselinge verschijning van een op het eerste gezicht normale man, maar in het echt seriemoordenaar.. Ik weet het; lees teveel thrillers.. Maar het enkele vervallen huisje wat we tegenkwamen was een aftandse stacaravan. Zie je het voor je?
Maar goed, de meeste angst zat hem wel in de weg. Hoe komen we hier ooit veilig doorheen? Kalmte kan je redden. Blijkt ook nu maar weer. Luther bleef van buiten kalm en ondanks dat het af en toe echt heel gevaarlijk was (ook al zou het licht zijn geweest), hij voelde dat de motor het aankon. We hebben geen keus. We moeten door. De één na de ander probeerde iets positiefs op te noemen, maar dat was meer om jezelf moed in te praten.
En toen, eindelijk, zagen we in de verte lichtjes. Teken van de bewoonde wereld. Goddank. Nog even volhouden deze horrorrit.
We hebben het uiteindelijk gered. Boneyard Road is overwonnen met een grote logge camper.
Eindelijk konden alle spieren zich weer ontspannen en hebben we onder het genot van een drankje de goede afloop gevierd.
Weer een avontuur. Wat zal San Francisco ons brengen?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
