Op het puntje van je stoel...

Mocht je misschien nog denken dat zo’n camperreis saai is vanwege de vele kilometers die we afleggen en het feit dat je dan toch op je bank zit vastgegordeld, nou voor ons voelde dat vandaag allerminst zo. Dat gevoel ging alle kanten op; van verwondering naar teleurstelling, van vleugjes hoop naar euforie.. Waar ik het over heb? Nou lees maar:

Zoals ik in mijn vorige verslagje schreef reden we vandaar richting Monument Valley. Je weet wel; het bekende plaatje met de vierkante rode rotsen.
Camera’s continu in de aanslag, we fotografeerden en filmden er vanuit de camper lustig op los en het aantal stops om een plaatje te schieten was vandaag ook meer dan gemiddeld.
De mannen hebben speciaal voor deze vakantie een drone aangeschaft zodat we ook beelden kunnen schieten van bovenaf. Bij een landschap als deze, en film/fotoliefhebbers als wij, echt een must.

Iedere keer als de drone de lucht in gaat kriebelt het in m’n buik. Kan het niet goed omschrijven; ben denk ik bang dat hij zijn eigen leven gaat leiden en niet meer terugkomt. Voor mijn gevoel heb je geen controle meer als je het ding niet meer ziet. Volgens Luther en Jeffry onzin, maar toch ben ik altijd blij als de small black heli weer als een klein zwart puntje in de verte zichtbaar is.

Vandaag kwam het kleine zwarte puntje niet in beeld. Niet op de controller en ook niet in onze eigen ogen. Hij kon ons niet meer vinden.. verbinding verbroken. Zie je wel? Dacht ik. Hij kiest zijn eigen pad.. Zo’n ding kost een boel euro's en de beelden die je dacht te maken op de reis van je leven kan je wel vergeten. Verbijstering en teleurstelling waren alom aanwezig. De vrouwen bleven stil. De mannen zochten naarstig naar een aanwijzing of hij op de één of andere manier nog te vinden was. Zoiets als find my iPhone. Maar dan find my drone… We hebben naar aanleiding van laatste beelden en cöordinaten gezocht vlakvoor de ‘Mexican Hat’. Met z’n zessen gebroederlijk in de gloeiend hete zon. Helaas geen resultaat. Bijna wilden we het opgeven. Luther keek op nog een andere manier en kreeg andere cöordinaten te pakken. Een vleugje hoop vlamde weer op. Dit proberen we nog; we gaan niet zomaar verder.
Ik keek ze na en had vreemd genoeg een goed gevoel. Regelrecht liepen ze op de aangegeven cöordinaten af en ja hoor.. Lichaamstaal sprak boekdelen. Van afhangende, zuchtende schouders naar opgetogen, opgeluchte gezichten. Yes!! Daar stond ie; ongedeerd en wel. De drone. Gloeiendheet geworden. Zijn eigen weg toch maar gestaakt; misschien bewust geworden dat hij zonder de controller niks beginnen kan. Als een prins werd de drone terug naar de camper gedragen, op een koel plekje gelegd, en zonder dat hij het weet werd hij het onderwerp van vandaag.

Nu zit ik in een heerlijk windje voor de camper met uitzicht op de Monument Valley. Even niet meer op het puntje, maar heerlijk tegen de rugleuning van mijn stoel. Ook best even fijn..